3. Zdecydowanie za późno na wymyślanie tytułu

Spać mi się chce. Ciągle jestem śpiąca. Ale i tak nie mogę zasnąć. Cała ja...

B. jest w psychiatryku. Nerwica i depresja, zawieźli go do szpitala, bo od kilku dni nie mógł spać ani jeść. I został. Mój starszy brat (cioteczny, ale wychowywaliśmy się praktycznie razem), zawsze taki silny, stawiany mi za wzór, złoty chłopak któremu udawało się wszystko. Pamiętam jak miałam 4 lata, on 7, byliśmy razem na placu zabaw i jakiś chłopiec niechcący mnie przewrócił. B. chciał go pobić za skrzywdzenie jego małej siostrzyczki, babcia ledwo go opanowała. Myślałam, że zawsze da sobie radę. Przypominam sobie wiele innych chwil z dzieciństwa i nie mogę zrozumieć, co się z nami stało, co poszło nie tak?

Moja matka wspiera mnie w odchudzaniu, to całkiem zabawne. Idziemy na wesele i muszę się zmieścić w sukienkę. Dziś całkiem oficjalnie zjadłyśmy razem jogurt naturalny na obiad, a że ona (wiecznie na diecie) potem zjadła 3 kajzerki to już inna sprawa. Ale ciągle mnie testuje, pyta np czy chcę zjeść czosnkową bagietkę na kolację albo czy kupić mi pączka jak będzie przechodziła koło cukierni. Mam wrażenie jakby konkurowała ze mną i szukała usprawiedliwienia w swoich ustępstwach od diety w moich małych grzeszkach.

Żeby nie było tak pięknie, zjadłam 3 kostki czekolady truskawkowej (mniam!) i potem przez godzinę walczyłam ze sobą, żeby nie pójść ich zwymiotować. Wciąż mi niedobrze, ale jestem silna. Wygram z bulimią. Dziś ją pokonałam kilka razy, nie dając się skusić na pyszne jedzenie, opierając się pokusie kupienia sobie czegoś słodkiego, nie zjadając całej czekolady, nie wymiotując. Mały sukces, oby jeden z wielu.